Een aantal jaren geleden ben ik door de huisarts verwezen naar de diëtisten van AVS. Dit was op mijn eigen verzoek aangezien ik mijn jojo gewicht nu wel zat was. Ik had een steuntje in de rug nodig om weer op de goede weg te komen. Dit lukte mij best goed. Ik had een hele lieve maar strenge diëtist die mij goed kon steunen, die schop onder de kont had ik nodig.

Ik bleek namelijk morbide obesitas te hebben, hier schrok ik behoorlijk van. Dit moest anders!

Ze stelde een voedingsadvies voor mij op en hier wist ik mij heel goed aan te houden. Ook werd mij op het hart gedrukt er bij te gaan sporten. Fitness is echt niet mijn ding. Ik zie mijzelf al staan op die apparaten en mijn gedachten ‘wat zouden die andere mensen denken, kijk die dikke dame eens…’

Ook hierbij kreeg ik ondersteuning, dat ik zo niet moest denken. Er werd samen met mij gekeken naar een alternatief voor sporten: wandelen in de natuur, zwemmen of aquarobics. Als ik maar minimaal 2 maal in de week intensief aan sporten zou doen.

Trots! 25 kilo minder

Dit hield ik, zoals ik al eerder vertelde, goed vol en ik verloor 25 kilo. Jeetje, wat was ik trots op mijzelf en met mij de diëtist. Hoewel ik wel wat te streng voor mijzelf was. Maar volgens de diëtist was ik op de goede weg.

Toen werd ik ziek, de afspraken met de diëtist verwaterden wat en bam! die 25 kilo zaten er zo weer aan, wat baalde ik hier van.

Kink in de kabel

Ik raakte in een burn-out en boem nog eens 15 kilo extra kwamen er bij op. Ik baalde hier behoorlijk van en schaamde mij verschrikkelijk. Ik wou nooit weer naar dat gewicht toe en ik was zelfs 15 kilo zwaarder. Sporten deed ik ook niet meer, hier had ik de energie niet eens meer voor.

Ik kwam in een traject met hulp en ondersteuning tijdens mijn burn-out. Ook werd er naar mijn voeding gekeken en ik bleek een emotie-eter te zijn. Ik at zoetigheid om niet in slaap te vallen midden op de dag. De burn-out vrat energie, maar dat zag ik toen helaas niet zo.

Toen ik eenmaal weer uit de put omhoog geklommen was vond ik het zelf ook wel weer tijd om het gewicht weer naar beneden te krijgen. Via de huisarts weer een verwijsbrief gekregen voor de diëtist.

Dit leek goed te gaan en ik verloor 7 kilo, maar helaas bleef het daar ook bij. Wat ik ook deed, er gebeurde verder niks meer en dit frustreerde enorm. Op een gegeven moment zijn we overgestapt op een koolhydraatarm dieet en toen verloor ik 15 kg. Toch ging het niet verder naar beneden en de arts gaf ook aan dat het zo niet snel genoeg ging. Het overgewicht was niet goed voor mijn gezondheid. Ze stelde voor om een maag verkleinende operatie te overwegen. Mijn eerste gedachten waren: o hemeltje daar heb je het al, ik faal, ik kan het niet alleen. Na een goed gesprek met de arts toch besloten om mij aan te melden in Leeuwarden. Ik heb geleerd dat dit geen falen is. Als voorbereiding op de operatie ga je 4 maanden naar een diëtist om je voedingspatroon aan te passen.

Emotie-eten de baas

Toen kwam ik bij Marissa terecht en wij hebben een goede klik samen. Ze is gespecialiseerd in het emotie-eten en hierin hebben we samen een goede weg gevonden hoe ik hier het beste mee om kan gaan.

In het begin was het even puzzelen met alle adviezen die ik vanuit het Centrum voor Obesitas Nederland kreeg (denk aan: eten en drinken scheiden, geen koolzuurhoudende dranken, 6 eetmomenten op een dag etc.). Maar na elke afspraak ging het beter en zo kon Marissa na 4 maanden de rapportage schrijven. De gesprekken in Leeuwarden zijn in gang gezet en net als bij Marissa voel ik mij veilig en vind ik dat alles besproken kan worden.

De diëtist is er niet alleen om een dieetlijst op te stellen, maar ook zijn ze er om met je mee te denken, wat is een gezond alternatief en wat zou je beter kunnen eten. Tevens zijn ze voor mij een moment van even praten en van mij af praten. Wat is er gebeurd, hoe ben je hier mee om gegaan en wat deed dit met je dat je besloot om wel of niet te gaan snaaien.
Ik ervaar dit als heel prettig, zeker in een traject als een maag verkleining ervaar ik veel steun, krijg goede tips en adviezen. Ook heb ik voor mijzelf besloten om ook na de operatie en het hele traject wat dan nog gaat volgen gewoon bij Marissa langs te gaan. De steun en support die ik ervaar kan ik ook na de operatie goed gebruiken.

De toekomst

Voor nu kan ik alleen maar wachten op een operatie datum en mij houden aan de adviezen die mij meegegeven zijn, dit doe ik dus graag samen met mijn diëtist.

S. (37 jaar)